Orhan Pamuk is, zoals uit de indeling van mijn blog moge blijken, er is een hele pagina aan hem gewijd (alleen nog niet af) een auteur die ik bijzonder bewonder.
Vanaf de eerste bladzijde van ‘het Museum van de Onschuld’ pakte zijn werk mij. Daarna heb ik al zijn boeken verslonden. Istanbul heb ik voor het eerst bezocht met het oevre van Pamuk in mijn achterhoofd: zijn werk was de reden dat ik de stad wilde zien. Hij had het zo fantastisch beschreven dat ik alles herkende.
De roman het Museum van de onschuld gaat over een van liefde bezeten man, die alle herinneringen aan zijn geliefde via voorwerpen opslaat. Er is een inmiddels werkelijk een Museum van de Onschuld in Istanbul, dat ga ik nog eens bezoeken. Stel je voor: de auteur bedenkt het verhaal, en daarna maakt hij het echt, dat museum waar hij over heeft geschreven, dat hij zelf heeft bedacht, dat is ontstaan als zijn idee bestaat nu echt. Fascinerend vind ik dat.
Pamuk is Nobelprijswinnaar van de literatuur, Deze status geeft hem, naar eigen zeggen, een bevoorrechte positie. Pamuk steekt zijn mening over kwesties als de Koerden en Armeniers niet onder stoelen of banken, en dat maakt hem in Turkij e tot een controversieel persoon. Pamuk uit zich kalm en intelligent, altijd genuanceerd en weloverwogen. Politieke kwesties schuwt hij niet, ook niet in zijn romans.
Recentelijk was Pamuk te zien bij Nieuwsuur NOS
Zijn meest recente boek, A strangeness in my mind, heb ik net opengeslagen. Een coming of age in Istanbul, de gewone man, het ingewikkelde leven, de macht en de onmacht. Ik zal al Pamuks thema’s er weer in vinden…
P
