Categorieën
literatuur

Ons onvermogen om ooievaar en dromedaris te zien

In het boekenprogramma Brommer op Zee zag ik een interview met Anjet Daanje, toevallig, want ik kijk het programma nooit. Maar ik vond interessant wat ik zag en en ik kon al meteen niet wachten om haar nieuwste roman Het lied van ooievaar en dromedaris (over die wonderlijke titel verderop meer) te gaan lezen. Net als Daanje ben ook ik een enorme Brontë-fan. Vandaar dat het decor en de achtergrond van deze roman mij persoonlijk nog extra aanspraken. Klik hieronder als je ook geïnspireerd wilt worden door Anjet Daanje zelf.

Anjet Daanje bij Brommer op zee gemist? Start met kijken op NPO Start

Categorieën
literatuur

De schitterende Ocean Vuong

Heb ik ooit weleens iets gelezen als ‘On earth we’re briefly gorgeous’ van de jonge Vietnamees Amerikaanse schrijver Ocean Vuong (1988)? Na ruim 40 jaar literatuur lezen moet ik zeggen: nee. Nooit. Dit is zo origineel. En bovendien wonderschoon, al vertelt het een ‘lelijk’ verhaal over de zelfkant van de immigrant in Amerika, verboden homosexualiteit en opgroeien met getraumatiseerde ouders.

Ik vond de Nederlandstalige versie (Op aarde schitteren we even) in de bieb zonder iets te weten van de auteur of deze roman. In een adem uitgelezen en meteen aangeschaft in het Engels (ik lees altijd graag ook de orginele versie, als het Engelstalige literatuur betreft) en wat prachtig weer. Dikke vette pluim voor de vertaler is op z’n plaats, want wat een prestatie is het om dit orginele schrijven te vangen en alle hartverscheurendheid, magie, ontroering en al het leed van ‘Hondje’ (Little Dog) zoals de hoofdpersoon wordt genoemd, te behouden voor de lezer.

Ik heb en had vele namen. Hondje was de naam die Lan me gaf. Wat bezielde een vrouw die zichzelf en haar dochter naar bloemen vernoemde om haar kleinzoon een hond te noemen? Zoals je weet wordt in het dorp waar Lan is opgegroeid een kind, vaak het kleinste of zwakste van de kudde, zoals ik, vernoemd naar het verachtelijkste dingen: demon, spookkind, varkenssnuit, apengebroed, buffelkop, bastaard – hondje was nog een van de meer tedere namen. Want de boze geesten die door het land waarden op zoek naar gezonde, mooie kinderen, hoorden dan de naam van iets afzichtelijks en gruwelijks geroepen worden om binnen te komen voor het eten, en sloegen het huis over en spaarden het kind.

Ocean Vuong was de eerste in zijn familie die leerde lezen, en dat gebeurde pas toen hij elf jaar was. Dat zijn familie niet kon lezen betekent niet dat hij niet opgroeide met verhalen, integendeel. Voor klusje die hij voor zijn grootmoeder Lan doet wordt hij ‘betaald’ met verhalen. Zijn jeugdvrienden zijn veelal ten onder gegaan aan de drugs en het geweld dat hun jonge jaren overheerste. Maar Vuong ontsnapte, door zijn groot literair talent dat een bijzonder coming of age verhaal te vertellen heeft. In de realiteit, en in het boek. Na een jaar in een vluchtelingenkamp op de Filipijnen te hebben doorgebracht, emigreerde Vuong in 1990 naar Amerika. Vuong was de eerste binnen zijn familie die leerde lezen. Hij studeerde Engelse literatuur aan het Brooklyn College.

Schrijven over deze auteur kan nooit zo illustratief zijn als kennis maken met hem op beeld en hem zelf horen praten. Gelukkig is Ocean Vuong naast een begenadigd schrijver ook een heel prettige spreker

Op het Berlijnse internationale literatuurfestival in 2019 sprak Vuong

Een aandoenlijke en aansprekende persoonlijkheid, zo bescheiden en wijs. Het werk van Ocean Vuong is de moeite waard, nee… moet gelezen worden!

Categorieën
bedenking

Een frisse start met Anton Koolhaas

De literatuurder is lang afwezig geweest maar heeft de pen weer opgepakt, en wel met zeer groot genoegen!

Recentelijk heb ik pas voor het allereerst kennis gemaakt met het oevre van Anton Koolhaas. Onmiddellijk was ik gegrepen door zijn roman Nieuwe Maan die ik voor een euro aanschafte in een kringloopwinkel. Ik wist me te herinneren dat mijn reeds lang geleden en veel te jong overleden vader (ook een Anton) Koolhaas graag las. Wat hij eraan had gevonden wilde ik graag alsnog onderzoeken, dat bleek al snel een fantastisch idee….

Categorieën
algemeen

AFTh

Toen de roman De Ochtendgave, de eerste historische roman van de door mij bewonderde auteur A.F.Th. van der Heijden verscheen was hij te gast bij DWDD:

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/350746

Naast wat uiteenzettingen over De Ochtendgave sprak hij zoals te doen gebruikelijk over de AANGEKONDIGDE romans. Dat bewonder ik aan deze auteur, de onuitputtelijke ideeenbron die hij klaarblijkelijk is. En elk werk van de grootst mogelijke kwaliteit.  Een serie boeken schrijven, de onvoorstelbare veelheid ervan, en elk boek IS al zoveel.

Ook zonder dit interview was ik wel langs de boekhandel gefietst, om mijn verzameling AFThs uit te breiden.  

4cdc835b-d1ca-4e69-992e-54eaa82415a8_Deochtendgaveomslag460px (1)

Maar ik kan niet zoveel met het genre: historische roman. Zelfs niet als het door mijn lievelingsauteur is geschreven, bleek na lezing. Geschiedenis lees ik graag als dat: geschiedenis, feiten, zus en zo is het gegaan.

De roman van AFTh startte als novelle die hij in opdracht van de gemeente Nijmegen schreef. Daar speelt het verhaal zich dan ook af, rond 1672 ten tijde van de Franse bezetting. Voor mij is het lastig inleven in dit genre. Ik ben fan van AFTh juist vanwege het realisme in de Tandeloze Tijd cyclus. Dat is mijn favoriete werk van hem.

Na het verschijnen van dit boek vond de tragische gebeurtenis in het persoonlijk leven van Adri van der Heijden, het overlijden van zijn enige zoon Tonio, plaats.

De roman die hij daarover schreef behoort tot een van de mijn favorieten. De ware auteur toont AFTh zich wederom, door zo enorm betrokken, het allermeest betrokken, toch met afstand en nergens sentimenteel het gebeurde voor ons te schetsen. Een meesterlijk en hoogst ontroerend werk.

De Volkskrant interviewde mijn held enige jaren geleden over Tonio, en zijn werkwijze

https://www.volkskrant.nl/mensen/de-schrijversmanie-van-a-f-th-van-der-heijden-ik-ben-in-een-heremiet-veranderd~b14f46893/

Categorieën
bedenking

Doe maar Dostojevski

Dostojevski heeft zo’n indruk op me gemaakt dat ik toen ik de kans kreeg naar St Petersburg ben gegaan om iets van de sfeer opgetekend in Misdaad en Straf te kunnen begrijpen.

Uitgebreidere bedenking over zijn prachtige werk volgt

oude telefoonfoto's 140
Literair cafe in Petersburg waar Dostojevski vast is geweest

IMG_20140903_175140 (1)

Categorieën
bedenking

Me and Multatuli

Een paar jaar geleden werd door een columnist van een landelijk ochtendblad een uitspraak die op een Amsterdams schoolgebouw was weergegeven geridiculiseerd. De columnist was zich er overduidelijk niet van bewust dat de tekst van Multatuli was. Ik heb de krant een boze brief gestuurd, en excuses ontvangen. De brief werd, jammer genoeg, uiteindelijk niet gepubliceerd omdat er andere zaken actueler waren op dat moment. Maar actueel, dat is Multatuli nog elke dag.  En zijn uitspraken raken nooit uit de tijd en zouden wat mij betreft op alle schoolgebouwen in Nederland mogen prijken!

Lekker om over na te denken. Internet staat er vol mee, ik noem er een paar.

  • Van de maan af gezien zijn wij allen even groot (dat was die van die school)

  • Verloren illusies zijn gevonden waarheden

  • Iedereen weet weinig en hij, die misschien meer weet dan sommige anderen, is op die regel geen uitzondering

  • Het gebeurt zeer dikwijls dat we iets niet zien omdat het te groot is

en mijn favoriet:

  • misschien is niets geheel waar, en zelfs DAT niet

Multatuli bewonder ik zeer. Er volgt nog een uitgebreidere bedenking over zijn werk.

Voor nu alleen Multatuli and me

Categorieën
actueel bedenking

De Thibaults

Het eerste deel van De Thibaults staat barstensvol uitspraken van de hoofdpersonen die door je hoofd blijven malen. Dit omvangrijke werk van Roger Martin du Grand zet aan tot nadenken. En laat dat nou precies zijn wat De Literatuurder het liefst doet!