Citaten – De Literatuurder

What nature delivers to us is never stale. Because what nature creates has eternity in it.
Isaac Bashevis Singer (1904 – 1991)

The air came alive with the sound of the wind whipping the trees at times and at other times it was profoundly hushed by the endless silencing snow. Everything but me seemed utterly certain of itself. The sky didn’t wonder where it was.
Cheryl Strayed – Wild (2013)

Een fractie van een seconde zag ik de onmenselijke werkelijkheid waarin we ons bevonden, het voortdurende omzien, weerkeren, herverdelen dat Leven heet, een stoelendans die duizelig eindigt in de wieg van de Dood (Eliza May Drayden)
Alles bestaat maar en gaat maar door, op iedere zomer volgt een nieuwe zomer, op iedere nacht een dag en weer een nacht, bloemen zijn nauwelijks uitgebloeid en uit de zaden groeien alweer nieuwe, ieder mens krijgt een kind en dat krijgt weer een kind en dat op zijn beurt ook weer een kind, het maakt niet uit wat jou overkomt, want er is in jouw plaats altijd een ander, even goedgelovig en vermeend bijzonder en vervangbaar als jij, en die hele aardse tredmolen draait zo maar door, tot in de eeuwigheid der eeuwigheden (Emery Bowman)
Anjet Daanje – Het lied van ooievaar en dromedaris (2022)

But all the years went by fleet of foot. Like ponies running across the endless grasses
Sebastian Barry – A thousand moons (2020)

Alle menselijk leven is als gras op de aarde
Voor elk van ons is de dood de laatste dag

Damon Galgut – De Belofte (2021)

Ooit, toen ik nog jong was, vroeg ik hoe stervelingen eruitzagen. Mijn vader zei: Je kunt zeggen dat ze net zo gevormd zijn als wij, maar dan alleen zoals de worm net zo gevormd is als de walvis
Die gedachte was deze: mijn hele leven was duisternis en diepten geweest, maar ik was geen onderdeel van dat donkere water. Ik was schepsel in dat water.

Madeline Miller – Circe (2018)

En hoe weinig blijft er over van elk individu in de tijd die zinloos is zoals de glibberige sneeuw, hoe weinig beklijft en van dat weinig wordt zoveel verzwegen, en van wat niet verzwegen wordt herinnert men zich later slechts een uiterst klein gedeelte en gedurende korte tijd: intussen zijn we langzaam op weg om te worden uitgewist en om alleen verder te gaan langs de rug of de achterkant van de tijd, waar iemand niet kan blijven denken en geen afscheid kan blijven nemen..
Javier Marias – Denk morgen op het slagveld aan mij (1994)

Whatever you experience is yours
Ocean Vuong tijdens interview Berlijn int literatuurfestival (2019)

Langzaam voortlopend in de regen hield hij zichzelf voor dat je je nooit ergens wat van aan moet trekken, want dat niemand je wat kan maken, omdat toch alles altijd weer terechtkomt, al was het maar in het graf. En dat besef verzoende hem weer met het leven.
J.J. Voskuil – Plankton (1997)

‘Eerst komen de bosanemonen,’ schreef Wolkers over de nieuwe lente. ‘Het dorre bladerdek verandert in een witte sterrenregen. Daarna gaan er zuiver gele sterren tussen fonkelen, het speenkruid. Maar het mooiste moet nog komen, want na het roestige roze van het helmkruid is daar ineens het felle blauw van de scilla siberica. Het is net of de hemel in druppels dauw weerspiegeld wordt. Het is een tapijt van blijdschap.’
Jan Wolkers via Onno Blom (2018)

I love the ground under
his feet, and the air over
his head, and everything
he touches, and every
word he says.
I love all his looks and all
his actions, and him
entirely and altogether
Emily Bronte (1818 – 1848)

I have little left in myself – I must have you
The world may laugh,
may call me absurd, selfish –
but it does not signify.
My very sould demands you:
it will be satisfied, or it
will take deadly vengeance
on its frame.
Charlotte Bronte (1816-1855)

Alles gaat anders dan men
in de verste verte kan voorzien
en de liefde gaat haar eigen
weg, en gehoorzaamt niet
aan de wil van de mensen
Gerard Reve (1923-2006)

What anyway does a love do which has no course?
‘It is changed into something else, something heavy or sharp that you can carry within and bind around with your substance until it ceases to hurt.’
Iris Murdoch – A severed head (Martin vs Honor) (1961)

… Liefde …. Liefde is zeldzaam, wist u dat niet? Hebben ze u dat nooit verteld?
.. Het is heel simpel: het komt door je intense blik. Een blik vol passie. En dat is wat vrouwen vooral zoeken. Als ze energie of passie kunnen lezen in de blik van een man, vinden ze hem aantrekkelijk.
Michel Houellebecq – De kaart en het gebied (2010)

‘Hope’ is a thing with feathers-
that perches in the soul-
and sings the tune without the words –
and never stops – at all
Emily Dickinson (1830-1886)

Love is the flower of life and blossoms unexpectedly and without law, and must be plucked where it is found, and enjoyed for the brief hour of its duration
—
One must learn to love, and go through a good deal of suffering to get it, and the journey is always towards the other soul
D.H. Lawrence (the Rainbow) – 1915

Wist je dat ze in Japan geen woord voor ’tot ziens’ hebben? (…) Ze zeggen
ittekimasu
dat betekent: ‘ik ga en kom terug’
En als iemand dat zegt, ittekimasu, dan moet je antwoorden:
itterasshai
dat betekent: ja, ga gerust en kom terug
Marja Pruis – Zachte riten (2016)

It was, however, especially beautiful now, vivid in all particulars – the twigs, the small darts and subtly swelling shapes of green. Beauty is not a human invention
Saul Bellow – Herzog (1964)

‘Als bewaarder van het verdriet’, zei Otto, ‘heb ik geleerd dat loslaten niet betekent dat je vergeet, maar dat het vrijheid oplevert, ruimte om door te gaan. De angst voor vergeten blijft bestaan, maar dat gebeurt niet. Je leert met het vergeten te leven en staat jezelf en anderen een toekomst toe. Vergeten doe je nooit.
‘Shepsela,’ zei hij
‘Du bist sheyn’
A.M. Homes – Dagen van Inkeer (2018)

Stervend zijn we misschien al dood, maar sterven doen we nooit, dat moment komt nooit, of eigenlijk houdt het nooit op te komen, daar is het, het komt, en dan komt het weer en dan is het al voorbij, zonder ooit te zijn gekomen.

(…)
Ik schoof een haarlok weg die over zijn ooglid was gevallen. Hij sloeg zijn ogen op en keek me aan, maar uit zijn blik sprak geen enkele herkenning. Hij was aangekomen op die persoonlijke, afgesloten plek vanwaar je nooit meer naar de oppervlakte terugkeert, maar waarin hij ook nog niet helemaal verdwenen was.

Jonathan Littell – De Welwillenden (2008)