Gerda Wiggemans studeerde Engels en Nederlands in Rotterdam. Haar grote passie is literatuur, in het bijzonder klassieke en wereldliteratuur. Bedenkingen en beschouwingen op deze website pretenderen op geen enkele manier verstand van zaken maar zijn vanuit het groot liefhebbershart geschreven
Ik hou niet van Remco Campert en ik hou ook niet van korte verhalen. Ik hou er ook niet van als droom en werkelijkheid door elkaar lopen. En ik haat jazz. Dus liever geen Campert voor mij, want die houdt van al het voornoemde wel.
Maar ik had ‘Een nacht en een morgen’ korte verhalen door Campert gekozen door Bert Wagendorp (ik hou ook niet van Wagendorp trouwens, althans niet altijd) nu eenmaal in huis, dus las ik Campert. En er waren inzichten die me de moeite waard lijken.
Dat gebeurt zelden: een film gebaseerd op een door mij gekoesterd literair werk en ik verlaat tevreden de bioscoop. In dit geval sterker nog: diep onder de indruk.
Acteur Reinier Scholten van Aschat 
(ja inderdaad: de zoon van..) zet een zo geloofwaardige Alfred neer, dat ik het verhaal van de film van de eerste tot de laatste scene geloofde en het boek niet miste. Ik vond het een schitterend en literair beeldverhaal. Bovendien had ik extra informatie: ik ken Hermans meesterwerk van buiten en weet dus al wat er omgaat in Alfred, ik ken zijn motieven en verleden en neem dat ik het kijken naar de verfilming mee.
Ik adoreerde Pieter Steinz en hij wordt door mij gemist als permanente voedingsbron vwb kennis van literatuur. Ik was regelmatig bij Donner in Rotterdam op de zondagmiddag getuige van zijn gesprekken met bekende auteurs. Steinz was naast een uitmuntende columnist met niet te evenaren literaire kennis en begenadigd interviewer.
Pieter Steinz overleed op 29 augustus 2016 en ik schreef onderstaand tekstje in 2015
Pieter Steinz is ernstig ziek, ALS. Ook tijdens zijn ziekte heeft hij nog lang wekelijks in de weekend NRC prachtige columns gepubliceerd: reflecties op werken uit de wereldliteratuur verbonden aan zijn ziekte. Dat leverde geweldige beschouwingen op waar ik telkenmale naar uitkeek. Die columns zijn gebonden en uitgegeven in de bundel Lezen met ALS literatuur als levensbehoefte . Steinz’ blog met waardevolle literatuurinzichten heet Read Around the Globe en hoort bij mijn literatuurbijbel Steinz – Gids voor de wereldliteratuur’ (Nieuw Amsterdam, 560 blz. 180 illu’s, €34,95), waarin Jet en Pieter Steinz een overzicht geven van de verhalende fictie in 416 schrijvers, 104 meesterwerken, 26 one-book wonders, 52 boekwebben, 26 thema’s, 26 quizzen en 52 landkaarten.
Inmiddels is het stil geworden rondom Steinz, zijn laatste publieke optreden was eind vorig jaar in DWDD. Zelf kon hij toen al niet meer praten, wat een gemis! Het leven in de lengte kent zijn grens, en we zijn allen sterfelijk, maar niets weerhoudt ons ervan te leven in de breedte, zoals Albert Egberts in de Tandeloze tijd van A.F.Th. van der Heijden voorstaat. Ik vind het mooi te weten dat Steinz daarvan net zoals ik zeer onder de indruk is geraakt. Erover schrijven zoals hij zal ik nooit kunnen en altijd ambieren : Wie sterft ziet zijn leven oneindig ver in de breedte uitdijen.
Ik snuffel graag rond in bibliotheken en onlangs stuitte ik op de hertaling van de Camera Obscura van Hildebrand (Nicolaas Beets) door Ivo de Wijs en ik ben het meteen gaan lezen. Ooit heb ik dat tijdens mijn studie wel moeten lezen, maar gezien de achterflap tekst is dat tegenwoordig niet meer verplicht. Ik snap dat je Havo scholieren in de 21e eeuw misschien niet meer moet vermoeien met de 320 pagina’s Van den vos Reynaerde (alhoewel dat helemaal geen kwaad zou kunnen natuurlijk) van 7 eeuwen geleden, maar een studie Nederlands en dan geen Hildebrand lijkt me niet alleen onwenselijk maar ook ondenkbaar. Dit werk is een van de hoogtepunten uit de romantiek periode uit de Nederlandse literatuur.
http://www.volkskrant.nl/leven/een-man-van-het-grandioze-gebaar~a4216274/
De eerste Volkskrant van 2016 presenteerde de Brits-Indiase auteur Salman Rushdie als onze gids: wat moeten we lezen, zien in het theater, welke film kunnen we niet missen enz. Ik zou zeggen lees vooral Rushdie zelf, want dat is werkelijk een avontuur!
NPO radio 1
Wim Brands voert een gesprek in de breedte met A.F.Th vd H bij NPO radio. Het duurt drie uur, maar het kan mij als echte fan natuurlijk geen seconde te lang zijn.
http://www.radio1.nl/item/334539-Het-Marathoninterview:-Wim-Brands-met-A.F.Th.-van-der-Heijden.html#
Wegens het uitkomen van de film ‘Publieke Werken’ werd mijn belangstelling voor Rosenboom opnieuw gewekt en heb ik delen van zijn werk onlangs met veel plezier herlezen: Publieke werken, Gewassen vlees en Zoete Mond. Hoofdpersonen in de romans van Rosenboom raken me. Ze zijn gecompliceerd, kwetsbaar, lang niet altijd stabiel, vaak eenzaam en in de war. Ze jagen onbereikbare dromen na en dat ze zichzelf in de nesten aan het werken zijn ziet de lezer ruim op tijd aankomen.
In Publieke Werken ontroeren de prachtfiguren Vedder en met name Anijs me. De gevaarlijke combinatie van minderwaardigheidsgevoel en grootheidswaan die Anijs drijft is zo goed neergezet dat ik hem best begreep, bij zijn meest idiote akties. De eigenaardige en zelfingenomen Willem Augustijn uit Gewassen Vlees kwam mij soms wat karikaturaal voor en raakte mij daardoor minder. Gewassen vlees is het magnum opus van Rosenboom , en hij kreeg er in 1995 de Libris Literatuur prijs voor, maar voor mij is zijn beste roman Zoete Mond.
Natuurlijk ging ik de film Publieke werken zien. Ik heb er meestal niet veel vertrouwen in, een film naar een prachtroman, maar de cast is in dit geval van hoog niveau, al zijn de recensies niet lovend (Parool 3 sterren). Maar zelfs een echt slechte film zou dit boek niet stuk kunnen krijgen.
Het is een prachtig verhaal, zoals Rosenboom altijd prachtige verhalen vertelt. Alleen de prologen van zijn werk zijn al kunsstukjes die uitnodigen tot herlezing.
De arme Drentse turfstekers en de erbarmelijke omstandigheden waarin ze proberen te overleven, de apother met het hart op de goede plaats die zich een arts waant, de vioolbouwer die geld ruikt en zijn positie verkeerd inschat. Het is allemaal zo menselijk, zo waar, zo voorstelbaar.
Publieke werken is m.i. zijn meest toegankelijke boek. Misschien ook een idee om eerst de film te gaan zien en daarna het boek te lezen: het boek kan nooit tegenvallen!
Toen de roman De Ochtendgave, de eerste historische roman van de door mij bewonderde auteur A.F.Th. van der Heijden verscheen was hij te gast bij DWDD:
http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/350746
Naast wat uiteenzettingen over De Ochtendgave sprak hij zoals te doen gebruikelijk over de AANGEKONDIGDE romans. Dat bewonder ik aan deze auteur, de onuitputtelijke ideeenbron die hij klaarblijkelijk is. En elk werk van de grootst mogelijke kwaliteit. Een serie boeken schrijven, de onvoorstelbare veelheid ervan, en elk boek IS al zoveel.
Ook zonder dit interview was ik wel langs de boekhandel gefietst, om mijn verzameling AFThs uit te breiden.
Maar ik kan niet zoveel met het genre: historische roman. Zelfs niet als het door mijn lievelingsauteur is geschreven, bleek na lezing. Geschiedenis lees ik graag als dat: geschiedenis, feiten, zus en zo is het gegaan.
De roman van AFTh startte als novelle die hij in opdracht van de gemeente Nijmegen schreef. Daar speelt het verhaal zich dan ook af, rond 1672 ten tijde van de Franse bezetting. Voor mij is het lastig inleven in dit genre. Ik ben fan van AFTh juist vanwege het realisme in de Tandeloze Tijd cyclus. Dat is mijn favoriete werk van hem.
Na het verschijnen van dit boek vond de tragische gebeurtenis in het persoonlijk leven van Adri van der Heijden, het overlijden van zijn enige zoon Tonio, plaats.
De roman die hij daarover schreef behoort tot een van de mijn favorieten. De ware auteur toont AFTh zich wederom, door zo enorm betrokken, het allermeest betrokken, toch met afstand en nergens sentimenteel het gebeurde voor ons te schetsen. Een meesterlijk en hoogst ontroerend werk.
De Volkskrant interviewde mijn held enige jaren geleden over Tonio, en zijn werkwijze
December: mist en duisternis en koude
en vrolijkheid die me maar matig smaakt
Ik ben dit rotjaar iemand kwijtgeraakt
van wie ik tot het einde toe heb gehouden
De uren dat ik bij haar heb gewaakt
terwijl de dood haar in zijn richting klauwde
De kleine strohalm waar ik op vertrouwde
totdat het sloperswerk was afgemaakt
December,ik zou graag opnieuw beginnen
maar als mijn schone lei
het lijkt te winnen
Dan mikt de regen tranen op de ruit
de mist brengt de herinnering
weer boven
De koude kan de wonden
niet verdoven
Het donker wist het oude beeld niet uit
Ivo de Wijs